| ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش |
|
بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش |
| از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم |
|
آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش |
| دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود |
|
گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش |
| کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو |
|
بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش |
| خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد |
|
بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش |
| وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون |
|
آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش |
| ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام |
|
جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش
|
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
