آی آدم هاکه برساحل نشته شادوخندانید

یک نفردرآب دارد می سپاردجان

یک نفراست که دست وپای دائم می زند

روی این دریای تندوتیره وسنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستیدازخیال دست یابیدن به دشمن،

آن زمان که پیش خودبیهوده پندارید

که گرفتستیددست ناتوانی را

تاتوانایی بهترراپدیدآرید،

آن زمان که تنگ می بندید

برکمرهاتان کمربند.

درچه هنگامی بگویم من؟

یک نفردرآب داردمی کندبیهوده جان قربان

آی آدم هاکه برساحل بساط دلگشادارید

نان به سفره؛ جامه هاتان برتن

یک نفردرآب می خواندشمارا.

موج سنگین رابدست خسته می کوبد

بازمی دارددهان باچشم ازوحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دوردیده

آب رابلعیده درگودکبودوهرزمان بی تابیش افزون

می کند زین آب ها بیرون

گاه سر،گه پا.

آی آدم ها

او ز راه دوراین کهنه جهان رابازمی پاید

می زندفریادوامیدکمک دارد

آی آدم ها که روی ساحل درکارتماشایید

موج می کوبدبه روی ساحل خاموش

پخش می گردد،چنان مستی به جای افتاده.بس مدهوش

می رودنعره زنان.وین بانگ ازدورمی آید:

آی آدم ها...

وصدای بادهردم دلگزازتر

درصدای باد بانگ اورهاتر

ازمیان آب های دور و نزدیک

بازدرگوش این نداها

آی آدم ها...

شیدا

شدم عاشق

عاشقی چه سخت است

آه...عاشق نشدی نازنین یارم

تابفهمی چه می کشم هرشب

ازدردی جگرسوز

چه زیباست درد وقتی برای توباشد

چه تلخ است این لحظه ها

که تنهایم

ولی زیباست یادتو چه دل تنگم ازبرایت

سخت است زندگی بی تو

چرابایدزندگی کنم؟

آه...دلتنگی چه دردیست

عظیم وطاقت فرسا

چه زودگذراست زمان

وقتی پیش منی

اما

می گویم تابدانی

دوستت دارم

یاد ازآن روزی که بودی زهره یار من

دور از چشم رقیبان در کنار من

حالیا خالی است جایت ای نگار من

در شام تار من آخر کجایی زهره

 یاد داری زهره آن روزی که در صحرا

دست اندر دست هم گردش کنان تنها

راه می رفتیم و در بین شقایقها

بود عالم ما را لطف و صفایی زهره

 بود هنگام غروب و آن روز پر زیبا

ایستادیم از برای دیدنش آنجا

تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را

گفتیم و ما تنها بس رازهایی زهره

 چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم

طرد گشتی و نمودی اینچنین خارم

خود نکردی فکر آخر نازنین یارم

من همچو تو دارم آخر خدایی زهره

بوی که داری (باد صبا )

 ای باد صبا بهر خدا بوی که داری

حبیبم بوی که داری

این بوی خوش از سلسله موی که داری

جانم جانم موی که داری

حبیبم موی که داری

خرم شده بستان ز تو ای باد بهاری

این خرمی از روی که و بوی  که داری

بوی که داری

ای عزیز بوی که داری

 آی ای کاش بدانستم یک آرزوی دل

تا خود تو به دل آرزوی روی که داری

تا خود  تو به دل آرزوی روی که داری

جانم جانم روی که داری

عزیزم روی که داری

آی یار دل   آه ای دل

ما روی دل از جمله جهان سوی تو داریم

تو روی  تو روی دل  قبله جان سوی که داری

عزیزم سوی که داری  حبیبم سوی که داری

گردیده مؤید  گردیده مؤید ز چه فکر تو پریشان

در سر مگر اندیشه  گیسوی که داری

ای عزیز دل

در سر مگر اندیشه  گیسوی که داری که داری

دیر است ، گالیا!

در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان!

دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

دیر است گالیا! به ره افتاد کاروان

عشق من و تو ؟ ...آه

این هم حکایتی ست

اما در این زمانه که درمانده هر کسی

از بهر نان شب

دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست

شاد و شکفته در شب جشن تولدت

تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک

امشب هزار دختر همسال تو ولی

خوابیده اند گرسنه و لخت روی خاک

زیباست رقص و ناز سرانگشت‌های تو

بر پرده‌های ساز

اما هزار دختر بافنده این زمان

با چرک و خون زخم سرانگشت هایشان

جان می کنند در قفس تنگ کارگاه

از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن

پرتاب می کنی تو به دامان یک گدا

وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست

از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ

در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج

در آب و رنگ هر گل و برگش، هزار ننگ

اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک

اینجا به باد رفته هزار آتش جوان

دست هزار کودک شیرین بی گناه

چشم هزار دختر بیمار ناتوان ...

دیر است گالیا!

هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست

هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان

هنگامهٔ رهایی لبها و دست هاست

عصیان زندگی است

در روی من مخند!

شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!

بر من حرام باد از این پس شراب و عشق!

بر من حرام باد تپشهای قلب شاد!

یاران من به بند،

در دخمه‌ های تیره و نمناک باغشاه

در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک

در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه

زود است گالیا

در گوش من فسانهٔ  دلدادگی مخوان

اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

زود است گالیا! نرسیدست کاروان ...

روزی که بازوان بلورین صبحدم

برداشت تیغ و پردهٔ تاریک شب شکافت،

روزی که آفتاب

از هر دریچه تافت،

روزی که گونه و لب یاران همنبرد

رنگ نشاط و خندهٔ گمگشته بازیافت،

من نیز باز خواهم گردید آن زمان

سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه ها

سوی بهارهای دل انگیز گل فشان

سوی تو،

عشق من ....

شاعر:هوشنگ ابتهاج

منبع:وبلاگ عاشقانه،شعرعاشقانه،وبلاگ عاشقانه،سایت عاشقانه،جملات عاشقانه

غصه نخور دل ساده ی من
نمی ذارم دیگه بازیچه شی
تویی که همیشه با دلمی
تنهاش گذاشتی به قیمت چی
می دونی از تو نمی شه گذشت
تو لحظه لحظه ی بی کسی هام
جز تو کی پناه قلب منه
تنهام نذار با دلواپسی هام....

دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد
تنهام نذار منو دیوونه برگرد
چطور دلت میاد یادم نباشی
بی من کی قدرتو می دونه برگرد

دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد
تنهام نذار منو دیوونه برگرد
چطور دلت میاد یادم نباشی
بی من کی قدرتو می دونه برگرد

تنهام نذار....

باورم کن که به یاد تو ام
هر کجا باشی تو قلب منی
از بر تموم خاطره هام
چه جوری تونستی دل بکنی
بی تو برام این دنیا قفسه
پیشم که باشی همشنم بسه
زنده ام با عطر نفسات
جز تو کی رفیق و هم نفسه....

دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد
تنهام نذار منو دیوونه برگرد
چطور دلت میاد یادم نباشی
بی من کی قدرتو می دونه برگرد

دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد
تنهام نذار منو دیوونه برگرد
چطور دلت میاد یادم نباشی
بی من کی قدرتو می دونه برگرد...

منبع:سایت بدوچت

براي تو زندگي ميکنم 

به عشق تو زنده هستم

اگر نباشي ديگر نيستم

تويي که بودنت به من همه چيز ميدهد،

هر جا بروي دلم به دنبال تو ميرود...

عشق تو ، حضور تو، به من نفس ميدهد هواي بودنت

اين ديگر اولين و آخرين بار است که دل بستم ،

نه به انتظار شکستم ، نه منتظر کسي ديگر هستم

تو در قلبمي و تنها نيستي ، تو مال مني و همه زندگي ام هستي...

همين که احساس کنم تو را دارم ، قلبم تند تند ميتپد ،

به عشق تو ميگذرد روزهاي زندگي ام...

به عشق تو مي تابد خورشيد زندگي ام ،

به عشق تو آن پرنده ميخواند آواز زندگي ام

و اين است آغاز زندگي ام ، گذشته ها گذشته ،

با تو آغاز کردم و با تو ميميرم....

به هواي تو آمدن در اين هواي عاشقانه چه دلنشين است ،

به هواي تو دلتنگ شدن و اشک ريختن کار هميشگي من است

بودنم به عشق بودن تو است ،

اگر اينجا نشسته ام به عشق اين انتظار است

در انتظار توام ، تا فردا ،

تا هر زمان که بخواهي چشم به راه آمدن توام

خسته نميشود چشمهايم از اين انتظار ،

ميمانم و ميمانم از اين خزان تا پايان بهار

تا تو بيايي و او که به انتظارش نشستم را ببينم ،

تا چشمهايت را ببينم و دنياي زيبايم را در آغوش بگيرم

نميتوان از تو گذشت ،

به خدا نميتوان چشم بر روي چشمهايت بست ،

بگذار تو را ببينم ، تا آخرين لحظه ، تا آخرين حد نفسهايم....

نميگويم که مرا تنها نگذار ،

تو در قلبمي و هيچگاه تنها نميمانم ، نميگويم هميشه بمان ،

تا زماني که هستي من نيز ميمانم ،

اگر روزي بروي ، دنيا را زير پا ميگذارم ،

نميگويم تنها تو در قلبمي،

نيازي به گفتنش نيست آنگاه که تو همان قلبمي...

قلبي که تنها تپشهايش براي تو است ،

زنده ماندن من به شرط تپشهاي اين قلب نيست ،

به عشق بودن تو است !

منبع:سایت بدوچت