من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود
بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان
چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

شمع اگر کشته شد از یاد مدارید عجب
یاد پروانه هستی شده بر باد کنید

بیستون بر سر راه است مبادا از شیرین
خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان  کوتاه
ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران
خانه خویش محال است که آباد کنید

کنج ویرانه زندان شد اگر سهم بهار
شکر آزادی و آن گنج خدا داد  کنید

از: ملک الشعرای بهار

http://shabsheer.mihanblog.com/post/category/48

ما برفتیم و تو دانی و دل غم خور ما

بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما

از نثار مژه چون زلف تو در در گیرم

قاصدی کز تو سلامی برساند بر ما

به دعا آمده ام هم به دعا دست برآر

که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ما

گر همه خلق جهان بر من و تو حیف خورند

بکشد از همه انصاف ستم داور ما

به سرت گر همه عالم به سرم بخروشند

نتوان برد هوای تو برون از سر ما

فلک آواره به هر سو کندم می دانی

رشک می آیدش از صحبت جان پرور ما

دردمندیم خبر می دهد از سوز درون

دهن خشک و لب تشنه و چشم تر ما

ما ز وصف رخ زیبای تو تا دم زده ایم

ورق گل خجل است از ورق دفتر ما

زود باشد که بیاید به سلامت یارم

ای خوش آن روز که آید به سلامت بر ما

هرکه گوید که کجا رفت خدا را حافظ؟

گو: به زاری سفری کرد و برفت از بر ما

حافظ

http://ispahan.persianblog.ir/post/1128